gutekikona
JJ
05/11/2015

Wrażliwiec w kinowym fotelu

Po „Spirali” Krzysztofa Zanussiego nie mógł się pozbierać tydzień. Na „Zwierciadło” Tarkowskiego zabrał dwie kobiety. Jedna z nich jest dziś jego żoną, druga – przyjaciółką. O samotności w kinowym fotelu, Larsie von Trierze i śmierci na dużym ekranie – Roman Gutek

EksMagazyn: Powiedział pan kiedyś: „W kinie szukam ludzi podobnych do siebie”. Jacy bohaterowie są do pana podobni?
Roman Gutek: Człowiek, kiedy jest młody zadaje sobie różne, ważne pytania, dotyczące naszego miejsca w kosmosie, wiary w Boga i tak dalej. Wtedy, oczywiście, szukałem podobnych do siebie bohaterów w kinie. Całe życie jestem outsiderem i właśnie tacy bohaterowie byli mi bliscy – odmieńcy, inni, „galernicy wrażliwości”, jak można by ich nazwać za Marią Janion. Takie były m.in. postacie filmów Herzoga – Kaspar Hauser, Fitzcarraldo, który z kolei wyznacza sobie szalone cele. Ja też lubię takie cele. Bardzo lubię bohatera „Zwierciadła” Tarkowskiego, „Człowieka słonia” Lyncha, kobiety Triera.

Co pan czerpie z filmowej rzeczywistości po tysiącach obejrzanych filmów?
Jestem widzem i tak patrzę na filmy. Nie umiem, nie potrafię analizować. Odbieram filmy bardzo emocjonalnie i sensualnie. Kiedy byłem nastolatkiem, pewnie te emocje były mocniejsze, ale i teraz potrafię się im poddać. Oczywiście, bliższe jest mi kino, w którym, oprócz tematu, jest forma. Wolę kino kreacyjne od tego, które odzwierciedla rzeczywistość. Być może kino było dla mnie odskocznią od problemów? Tu znowu wracamy do bohaterów. Niektóre filmy przeżyłem bardzo mocno, niektóre biły po trzewiach, powodowały stany wręcz depresyjne.

Jakie?
Po „Spirali” Krzysztofa Zanussiego nie mogłem się pozbierać tydzień. Razem z kolegami w akademiku piliśmy gorzałę i rozmawialiśmy. Ale to było dawno (śmiech). Cały czas szukam emocji, nie wszystko jest łatwo zwerbaliować. Trudno jest oddać coś, co jest strumieniem podświadomości. A takim filmem było na przykład „Zwierciadło” Tarkowskiego. Tak na marginesie, oglądałem ten film z dwoma dziewczynami. Zabrałem je do dkf – u, to był koniec lat 70, pierwszy publiczny pokaz. Jedna z tych dziewczyn jest dziś moją żona, druga przyjaciółką. Czasami wręcz nie chcę rozmawiać o filmie tuż po projekcji. Chcę być z nim sam i, co może się wydać dziwne, bardzo lubię samotnie chodzić do kina. Ostatnio szukam coraz więcej ciszy w kinie. Przeszkadza mi nadmiar muzyki. Lubię być z filmem, ze sobą. Na festiwalu w Gdyni bardzo podobał mi się „Lęk wysokości”, bo pozostawiał dużo luk do wypełnienia.

Cały materiał w najnowszym, V numerze EksMagazynu, do kupienia w salonach EMPiK i tutaj.

gutekikona
gutekikona

Dodaj komentarz

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.