Marais to osobliwe miejsce, w którym w jednym miejscu spotyka się wciąż żywa ortodoksyjna tradycja żydowska, gejowskie kluby, stare kawiarnie i supernowoczesne centrum Pompidou. W czasach średniowiecza Marais było paryskim przedmieściem o rolniczym charakterze. Swoje uprawy mieli tu m.in. templariusze. Prawdziwą świetność przyniosły jej czasy Henryka IV, który miał tu swoją siedzibę, a wraz z nim, dzielnicę zasiedliła arystokracja. Po przeniesieniu pałacu królewskiego do Luwru, dzielnicę zamieszkali kupcy, przemysłowcy i biedota. Słynna do dziś Rue des Rosiers i przylegające do niej uliczki w latach międzywojennych stały się centrum życiowym społeczności żydowskiej. Tak jest do dziś. Synagogi i koszerne sklepiki na stałe wpisały się w koloryt dzielnicy.
Po drugiej wojnie światowej Marais stało się miejscem dezercji wielu artystów znużonych znużonych coraz większą popularnością Montamarte – wcześniej, niekwestionowanego centrum życia artystycznego stolicy. Mieszkał tu m.in. Pablo Picasso.
Ponowy rozkwit dzielnicy nastąpił w latach 60. XX wieku, kiedy to prezydent Francji Georges Pompidou rozpoczął rewitalizację dzielnicy, m.in. ograniczając do minimum ruch samochodowy.
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.