Polacy prowadzący badania archeologiczne z ramienia Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego pod kierownictwem prof. Jolanty Młynarczyk odnaleźli wytwórnię wina z okresu bizantyjskiego i wczesnoislamskiego. Choć to znalezisko nie było wielkim zaskoczeniem dla samych badaczy to zdziwił ich kunszt z jakim wykonane są budowle sprzed 1400 lat.
W czasie wykopalisk archeolodzy odsłonili prostokątny basen wyłożony mozaiką o długości co najmniej 7 m – do tej pory nie udało się go w całości odkopać. Jego ściany pokryto zaprawą. Niskie murki dzieliły basen na mniejsze części. Zbiornik ten służył najpierw do składowania winogron, a potem do wytłaczania z nich soku. Cały ten proces toczył się od VI do poł. VIII w. Nie są to oczywiście dokładne wskazania, ale mniej więcej w tym czasie miasto Kapitolias przeżywało swoje winne apogeum.
Instalacja służąca do produkcji wina to jednak nie wszystko. Naukowcy znaleźli tam także podziemną cysternę na wodę, która pochodziła z tego samego okresu. Ona była przydatna jeszcze w IX, a może i X w. Wtedy pierwotny otwór cysterny został nadbudowany cembrowiną z bloków pochodzących z wcześniejszych konstrukcji, w tym, ku zaskoczeniu archeologów, z marmurowej przegrody prezbiterium pobliskiego kościoła.
Archeolodzy ustalili, że teren, który udało im się zbadać był północnym skrajem starożytnego miasta. Taki wniosek wyciągnęli po odkryciu muru obronnego, wydatowanego na okres rzymski (II w. n.e.). O tym, że obszar ten miał charakter produkcyjno-rzemieślniczy, świadczą nie tylko pozostałości winiarni, ale i odpady z warsztatów wytwarzających naczynia szklane i ceramiczne.
Trzeci sezon polskich badań archeologicznych, prowadzonych w miejscowości Beit Ras (starożytne Kapitolias) koło miasta Irbid w północnej Jordanii, odbył się w kwietniu i maju. Nazwa miasta, w którym miały miejsce badania pochodzi prawdopodobnie od imienia rzymskiego boga – Jowisza Kapitolińskiego, utożsamianego z greckim bogiem bogów – Zeusem. Istnieją również opinie, że może ona pochodzić od oryginalnej semickiej nazwy „Ras”, tj. „głowa” (także w sensie: „wzniesienie”), co po łacinie tłumaczy się jako „caput”, stąd być może właśnie Kapitolias. Miasto powstało zapewne pod koniec I wieku n.e. Służyło rzymskim legionistom broniącym wschodniej granicy Cesarstwa Rzymskiego w ramach Dekapolu (z jęz. greckiego déka – dziesięć; polis – miasto), czyli dziesięciu miast na terenie obecnej Jordanii, Syrii i Izraela.
W tym momencie starożytne miasto Kapitolias niczym nie przypomina dawnej winem płynącej metropolii. Właściwie w całości jest ono pokryte współczesną zabudową. Wyjątek stanowi jedynie mały skrawek ziemi, gdzie archeolodzy prowadzą swoje badania.
Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.