Macierzyństwo to nie tylko piękny czas obcowania z małym dzieckiem, ale i taki, w którym kobieta musi z wielu rzeczy zrezygnować. Zazwyczaj jednak zyski eliminują straty, ale nie wszystkie panie muszą i odbierają to w ten sposób.
Przyszła matka powinna czuć, że jest kochana, być pewna swoich kompetencji pozwalających na zajmowanie się dzieckiem, musi czuć, że ma wsparcie w otoczeniu, które wierzy, że może tę rolę dobrze wypełniać. Gdy jeden z tych trzech warunków nie występuje, może czuć się nieprzygotowana do macierzyństwa. Jeśli mimo to kobieta zdecyduje się ma macierzyństwo, dziecko może nie dostać tyle miłości, ile potrzebuje, matka może natomiast zaszczepić w nim poczucie lęku i niepewności.
Jak się to objawia? Takie matki mogą np. rzadziej patrzeć na swoje dzieci podczas karmienia, a kontakt wzrokowy w pierwszych miesiącach życia jest bardzo ważny. Rzadziej też je przytulają, ponieważ czują się bezradne, a bezradność prowadzi do gniewu. Gorzej też radzą sobie z gniewem, choćby wtedy, gdy dziecko płacze i nie można go uspokoić.
W takich sytuacjach kobietom przydaje się wsparcie. Powinno ono wychodzić przede wszystkim od ojca dziecka i osób najbliższych. warto jednak pamiętać, że gdy pojawia się dziecko tworzy się zupełnie nowa rodzina, która kieruje się swoimi zasadami. Dlatego też dobrze jest ograniczać przesadną interwencję rodzinną z zewnątrz.
W Polsce wciąż żywy jest mit idealnej matki, a taką, która sobie z czymś nie radzi, uważa się za złą. Zła jest wtedy, gdy rodzi przez cesarskie cięcie czy też w sytuacji, gdy nie karmi piersią. Ten sposób postrzegania kobiet często jest zupełnie mylny, a konkretne panie ocenia się zbyt pochopnie. Trzeba także wziąć pod uwagę, że dla kobiet ten czas jest bardzo trudny jeżeli chodzi o jej zdrowie psychiczne.Warto wtedy o nią lepiej zadbać, a nie oceniać.
Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.